-नवीन अभिलाषी
इतिहासले हामीलाई
बुद्धको गर्भस्थानमा रगतका फूल रोप्नुपर्ने बनायो ।
तानाशाह पहाडको पैतालामुनी
अढाई हजार वर्ष लामो – घाटुको अर्धचेत जस्तो
यातनाले लठ्ठिनुपर्ने बनायो ।
पर्खिनुपर्ने बनायो, आफ्नै भूमीमा भूकम्प
आफ्नै जीवनमा ज्वालामूखीको प्रतीक्षा गर्नुपर्ने बनायो ।
आफ्नै पसीनाको उर्वर भूगोलमा
हामी अनन्त दुःखका असली उपभोक्ता मात्र बन्यौँ
आगो छुटेको प्रमिथस जस्तो
कालो कुवाभित्र कैद गरिएका दास जस्तो भयौँ ।
ढुङ्गा भएर देउरालीमा
सम्पूर्ण यात्रा थुपारेर
हामीलाई शान्त बस्न स्वीकार भएन ।
नाघेर पनि नाघ्न नसकिने
बहिस्करणका ग्रेटवाल भित्रै – इतिहासमा बिझेका
देवदत्तका काँणहरु निकार्दै,
उमार्दै दुई कोखिलाबाट विचारका पखेटा
अन्ततः
हामीले आगोलाई सडकमा नाँच्ने बनायौँ ।
इतिहासले हामीलाई
बुद्धको चिवरभित्र बन्दुकहरु लुकाउनुपर्ने बनायो ।
हुन सक्छन्,
गुम्बाकै आँगनमा सपनाका समाधीहरु
किनकी, विवेक नहुने रहेछ पहिराको,
हाँस्दै गरेका आलो शिशुहरुमाथी नखस्नुपर्ने थियो ।
चेतना नहुने रहेछ आँधिको,
नव दुलहीको उदाउँदो सिउँदो भएर नहिँड्नुपर्ने थियो ।
होस–हिसाव नहुने रहेछ युद्धको...
त्यसैले,
आसु सुक्दै गरेको यो मौसममा
दुःख लुक्दै गरेको यो तन्त्रमा
झिकेर प्राकृतिक न्यायको तराजु
उभिऔँ आआफ्नो पल्लामा र बेहिसाव हिसाव नापौँ ।
यो प्रायश्चितको पटाङ्गिनीमा
अधर्म अन्त्यको सर्त राखेर म त कैद छु...
र मैले भन्नेछु कि हजार हजार वर्षसम्म पनि
बुद्धानु भावेन ।
धम्मानु भावेन ।
संघानु भावेन ।
भवतु सब्ब मंगलम्
