-राजन प्रसाद न्यौपाने
एकटकले हेरेर आकाशलाई
हराउँथे कतै
तिम्रो सामिप्य पर्खेर
सुनौलो कल्पनामा
त्यो भित्तामा झुन्डिएको पात्रो
पल्टाउदै छिटो छिटो
घुमाएर घडिको सूइ
कयौंपटक रात पारेको थिएं
पीडाको मलम खोजेर
चिन्ताको घामले पोल्दा
तिम्रो शीतल छ्हारी खोजेर
हराउँदै जान्थे
कल्पनाको गगनमा
क्षीतिजको चाँदी घेरालाई देखेर
पटक पटक संजालमा
हालेर जाल
पासोमा तिम्रो आकृति
तर
बादलले सूर्यलाई जिस्काए जसरी
पटकपटक जिस्काउथ्यो मलाई
तिम्रो विबशताले
अन्यौलको छटपटाहटले
अधूरो सपना किन
देखाएको होला नियतिले
हृदय डढेको बेला
दमकलको पानी लाग्थ्यो
तिमी,मलाई
त्यै भएर त
तिमीले लगाएको डढेलो
निभाउन
उभिरहेको त भूगोल पार्कमा
दमकल कार्यालय अगाडि ।
एकातिर माया र विश्वासको
घर जलिरहँदा
पानी भर्न निस्क्दै गरेको दमकल देखेर
अचम्म मानिन मैले
नीयतिलाई धिक्कारेर
मात्र हेरी रहें
त्यहीँ आकाशलाई
जहाँ खगोल
शान्त र नि शब्द थियो
छ,हुनेछ।
