कविता : कुरूप समयको बयान –मीनकुमार नवोदित

कविता : कुरूप समयको बयान –मीनकुमार नवोदित

घाँटीमा तरबार झुड्याएर
शताब्दीको ढोकामा
ठिङ्ग उभिएको छ समय ।

मौसमबाट बलात्कृत भएको छ फूल
काँडाको टुप्पोमा उभिएर
रातले गरिरहेछ जीवनको अन्तिम भाषण
बादलको जुत्ता लगाएर
विश्वयात्रामा निस्किएको छ बतास ।

हुरीको ढाडमा चढेर
सत्ताको भर्याङ चढिरहेछ आँधी
शीतसँग चिप्लेटी खेल्दै
घामले गाइरहेछ आतंकको गीत
जुनले लेखिरहेछ
अँध्यारोको आत्मकथा
बगाइरहेछन् ताराहरूले
पीडाको आँसु ।

सभ्यताको आदिम पर्खाल भत्काउँदै
पसेको छ बस्तीमा बाढी
पानीको जंगलभरि लागिरहेछ
विचारको डँडेलो
हिउँको आगोमा
पोलेर खाइरहेछ सिकारीले
युगको मुटु, कलेजो र फोक्सो ।

एक्लै हिंड्न डराइरहेछ सडक
किनारबाटै असुरक्षित छ नदी
जरादेखि नै त्रसित छन्
लस्करै उभिएका आदिवासी रुख
भक्तसँगै सशंकित छ भगवान ।

कुरूप समयको शैय्यामा
यतिबेला छटपटाइरहेछ
रोगले ग्रस्त बूढो पृथ्वी
उपचार गर्न नसकेपछि
गालामा हात राखेर
प्रयोगशालाको कुनामा
झोक्राइरहेछ विज्ञान ।

–मीनकुमार नवोदित

यो खबर पढेर तपाईलाई कस्तो महसुस भयो ?

Loading spinner

तपाईको प्रतिक्रिया लेख्नुहोस्