साहित्य संसार

-मीनकुमार नवोदित हिंड्न त हामी सँगै हिंडेका थियौं एउटै बाटो भएर तर, गन्तव्यमा नपुग्दै छुटिगए सबै-सबै । वर्तमानको आँगनमा उभिएर आफैंलाई बिर्सिएर खूब सम्झन्छु छुटी गएकाहरूलाई जसरी सम्झिन्छ- गुँड छाडेर गएका बचेरालाई माउले । सँगैको यात्रा पनि दोबाटोमा पुगेपछि छुटिँदो रहेछ जसरी छुटिजान्छ चराको जिउबा. . .

-द्वारिका नेउपाने ढुङ्गा पुजिने मेरो देश फुल चढाउने मेरो देश पानीलाई गंगा मान्ने मेरो देश जनतालाई भेडा अनि कसिङर ठान्ने मेरो देश जोगि लाइ रोटि बृध्द लाइ भेटि दिने देश नेपाल लाइ सिङापुर बनाउछु भनि खोक्ने मेरो देश आज बिरामि परेको छ उपचार चाहियेको छ माटोमा सुन फल्ने मेरो देश भिर पखेरामा सिलाजित उम्र�. . .

अधेरीमा जुन पनि घमण्डले चम्कि दिन्छ सगै मर्छु भन्नेले नि पराइको साथ खोज्छ केहि दिनलाई बसाई सरी अन्तै गाछौ भन्ने सुने फर्की आउछौ भन्ने आशमा बाटो हेरी कुरी बसे क्षितिज पारी दुनियाँ छ, वारी आज फेरी एक्लै समयले कोल्टे फेर्यो म त गुमनाम भए उस्तै हेर्दै कोमल नयन, रुप झुल्के घाम जस्तै लाग्थ्यो बेहोसीमा खै क�. . .

-एसडी विराटनगरको विराट लोगो विराटनगरको ह्रदयमा नेपालको नक्सा बसेको छ त्यस्तै सुन्दर दृश्य लोगोमा पनि देख्न सकिन्छ ऐतिहासिक महानगरको लोगो आएको छ साथी एउटा कविता अवश्य लेख्न सकिन्छ "कला " त कला हो साथी कलाको सम्मान गर्ने पर्छ विराटनगरको लोगोमा सुर्य र चन्द्रमा अटेको छ मन्दिर र मस्जिदको दृश्य अटा�. . .

-सुरज दाहाल प्रशंसाका अनगिन्ती शब्दहरू उनका निम्ति झर्को लाग्ने गित बने मैले बगाएका आँशुहरु उनले जिन्दगीमा नसुनी चर्को लाग्ने संगीत बने मनसुन अगाडिको वर्षातले उनलाई अरु सुख्खा बनाएको छ वसन्तको हरियालीले उनलाई अरु कुरुप बनाएको छ ग्रीष्मको कठोर आगमनले उनको मनलाई थप बरफ बनाएको छ सायद , बगिरहने . . .

-तारा पराजुली ए सप्तकोसीका किनारहरू कतिन्जेल बस्छौ चुपचाप यसरी भन न ऊ कहिले आउने होला ? यो मनको राजमार्गै राजमार्ग भएर। यो बाटोभरि पैतालाले लेख्दै त्यो हरियो दहमा प्रतिबिम्ब छोड्दै हावाका भित्ताहरूमा झझल्कोले पोत्दै परैबाट सोध्ला ठेगाना क्षितिजपारिबाटै भएपनि देखाइदिनू एकथुप्रो सपनाको बस्ती ए�. . .

-मात्रिका पोख्रेल धेरै दुःख पायोयो जिन्दगीले धेरै आशु बगायोयो जिन्दगीले खै काहाँ छ अन्तिम बिन्दु यो यात्राको -२ कस्तो ठाउमा टेक्यो पाईलायो जिन्दगीले धेरै दुःख पायोयो जिन्दगीले धेरै आशु बगायोयो जिन्दगीले। दुःखमै रमाउने मान्छे भएर होला म -२ पिडा संगै मितेरी लायो, यो जिन्दगीले धेरै दुःख पायोयो जिन. . .

-द्वारिका नेउपाने अत्तर सुगन्ध खोज्ने प्रयास धुलो मैलो मेट्ने एक प्रयास नाङिनु बाध्यकारि बनायेउ जन्ता सिस्नो पानी मा तिमिले खर्वौ को महल ठध्यायेउ हासि हासि बिदामा गये जस्तो उच्च शिक्षा मा पद्यबि पाये जस्तो हाइ हाइ र बाइ बाइ कथित तिमि लाज पचेको बेस्या जस्तो हामि नि उस्तै तिमिले बेच्दा पनि बेचिने . . .

-नविन अभिलाषी आधा अनुहार मात्र कुँदेर कालीगण्डकीले निर्जन बगरमा छोडि हिँडेको कुनै पत्थर जस्तै छु अहिले । युगौँदेखि आधा फसेको विरुपाक्ष जस्तै । कर्णाली करिडोरमा ठिङ्ग उभिएको स्याल्तडी भीर जस्तै छु, नेपाली सेनाले होल खोपिरहेछ र भरिरहेछ बारुद, र म किस्ता किस्तामा फुटिरहेछु । पोथी सुँगाले चाखेर �. . .

-अभिषेक गौतम यता नाम्लो लगाइ डोको माथी मर्नै लागेको एक शरीर निकाल्दैछन सहर तिर , उता गिद्धरु माथीबाट मृतक सम्झी नियाल्दैछन डोको तिर । यता साल अड्किएर ज्यान जान्छ उता गिद्धहरु रमाउछन, यता लास नभेटिदा उता गिद्दहरु भोकाउछन । यता लास छोप्ने कात्रो किन्न बाहिरिएका छन दुबैछोरा उता लास अनि कात्रो द�. . .

धाँजा फाटे जस्ता पैताला, दाबिएको पेट, कसैले जडाउरी दिएको एकसरो जीर्ण लुगा लगाएको मानिस नेताजीको पाउमा परेर रोयो, "हजुर मेरो छोरो थुनामा छ, छुटाइ दिनुपर्‍यो।" नेताले पिएलाई निर्देशन दिए, "यसको के समस्या हो? राम्रोसँग बुझेर सकेको कोसिस गरिदिनू।" नेताको सहानुभूति देखेर बिचरो झन् पग्लियो। अघिको उसको मौन रु�. . .

काठमाडौँ । चलचित्र निर्माणमा फोटोग्राफी र क्यामराको कामको निरीक्षण वा निर्देशन तथा क्यामरा सञ्चालनसम्बन्धी अध्ययन गर्नुभएका नेपालको पहिलो सिनेमेटोग्राफर –नेपालमा दश जोड दुई शिक्षा प्रणाली आरम्भकर्ता –चलचित्र संस्थानका जन्मदाता –थेरवादी केन्द्रीय दायक परिषद् (विसं २०४९) का अध्यक्ष –चित्रकार(�. . .