दुनिँया भन्छ, यहाँ मानव त छ तर मानवता छैन भविष्यवाणी छ तर निश्चितता छैन ज्ञान छ तर उपयोगिता छैन जमिन छ तर छाना र भित्ता छैन तर म त सानो प्राणी दुनिया थाहा छ तर दुनियाको बारेमा थाहा छैन पढेको होला तर याद छैन कुरा गर्छु तर बात छैन 'म' त यहिँ छ तर 'म' सँग छैन यो झिनो मगज त आँफ्नो मात्र कुरा बुझ्छ भन्छ दिमाग छ, चल�. . .
अाेइ एक डबका हान्दे.... । हल्ला नगर है अनिते.... । हेर न बाउन भकाे... खुबैकाे । " ... अाउन चै तँलाइ तामाङ्गकाे बे मा अाउनु पर्ने, सम्मान गरेर दे काे सर्वत चै नखाने भन्छ, काठाे ... ।" अाँखा तराइले कता कता रिस उठ्याे । कानमा साउती गर्दै भने बमिट हुन्छ रे भाे भने के गर्छेछ ?" अरे याे नि राेमान्टिक छ यार याे पनि, मेराे लुगा खाेल�. . .
धन सँग हैन माया, दिल सँग लगाउने को छ ? धुप सँग गलेको मन, प्रेम सँग जगाउने को छ ? छहारीमै हुन्छ शीतल , भन्दै मलाई दोहोर्याउने चुप्प गर्दै ओठतिर, लुकाई, भगाउने को छ ? यो ले त्यो ले भन्दै तिम्रो, अंग अंग मान्दा पनि सुम्पिएर फिक्रीबिना, मलाई फकाउने को छ ? अरु बेला हाँसी खुसी, थलो पर्दा आउने याद लठ्ठी हात समाउ�. . .
तिमी कायरता प्रकट गर्छौ लुकेर नाकाबन्दी लगाउँछौ होइन पनि भन्छौ भाग्ने ठाउँ नपाएपछि खुल्यो भन्छौ लाचार बन्छौ क्षणिक नाटक मञ्चन गर्छौ आफ्नो रङ् फेर्छौ छेपारोले जस्तै चिन्दैनौ तिमी हाम्रो शक्ति बुझ्दैनौ हाम्रो इमान्दारिता स्वार्थीहरुको हात समाउँछौ सोझोपनमा फाइदा लुट्छौ सत्य र असत. . .
------------------------------------ "सुन न नानु, बिहेको कुरा सोच्यो कि मलाई जहिल्यै यौटै कुराको डर लाग्छ भन्या!" "के कुराको डर बाबा?" "मलाई मेरो खुट्टा कसैले छोयो कि कस्तो काउकुती लाग्छ के, तिम्रा माइतीले जल खाने बेला त म काउकुती लागेरै मर्छु होला!" (जिस्काउँदै) "बिचरा! अझ मेरो त खानदानै ठूलो छ! बिजोग हुनेभो तिम्रो त!" (सपना बेस्सरी ह�. . .
बसन्त पञ्चमी भन्छन् तिम्रै पुजा गर्छन् फूल नैवेद् चढाउँछन् पैसा राख्छन् आधा शीर झुकाएर ढोगेझैं गर्छन् हेर्छु सबै बनावटी लाग्छ यो समाज कता जाँदैछ त्यसको चिन्ता लाग्छ भक्ति र आरधनालाई परिमार्जित गर्छन् प्रार्थना त्यागेर मनोरञ्जनमा भुल्छन् प्रतिस्पर्धात्मक बनाउँदैछन् तिम्रो सुन्दरतालाई चुनौ�. . .
निश्चित छ आए पछि जान तर कस्तो संघर्षमा भुल्यौ मरुभुमिमा फस्यौ अन्यौलमा पार्यौ जिन्दगी राजनीतिका नाममा दाह्री फुलायौ ओठ सुकायौ आफ्नै परिभाषाको संघर्ष गर्यौ युद्ध जितें भन्यौ हरेक पटक हार्यौ न त गल्ति बुझ्यौ न बुझाउन सक्यौ उदय र अन्त्यको निश्चिततालाई तिरस्कार गर्यौ तिमीले बुझ्यौ त केवल मृत्यु . . .
निश्चित छ आए पछि जान तर कस्तो संघर्षमा भुल्यौ मरुभुमिमा फस्यौ अन्यौलमा पार्यौ जिन्दगी राजनीतिका नाममा दाह्री फुलायौ ओठ सुकायौ आफ्नै परिभाषाको संघर्ष गर्यौ युद्ध जितें भन्यौ हरेक पटक हार्यौ न त गल्ति बुझ्यौ न बुझाउन सक्यौ उदय र अन्त्यको निश्चिततालाई तिरस्कार गर्यौ तिमीले बुझ्यौ त केवल मृत्. . .
ए यौवनका प्यासीहरु हो नरभक्षीको रुप लिएर आऊ र मलाई बलात्कार गर खोल मेरो टिसर्ट खोल ब्राको हुक निकाल र गाढ मेरा स्तनहरुमा आफ्ना तिखा दारा मेरो जामा खोल र पूरा गर आफ्नो कामवासना नराख केही बाँकी नराख टोक्न चिर्थोर्न चुम्न एक एक अङ्गहरु टोक एक एक अङ्गहरु चिथोर एक एक अङ्गहरु चुम म सहनेछु दुखाइका हर प्र�. . .
वैंसभरि रातो रहर सजाएकी हुन् कि ? मेरी उनी इन्द्रधनु, लजाएकी हुन् कि? “बोल्दिंन म”यति भनी रिसाएझैं गर्दा काँढा होइन फूल बनी बिझाएकी हुन् कि ? लेकबाट बेंसी झर्ने खोला हेरी-हेरी सम्झी मलाई उनले गाला भिजाएकी हुन् कि? मुहारमा बिहानको घामको लाली खिप्ने ओठमा उनले हिमालचुली फिंजाएकी हुन् कि? आधा आकाश धुम्�. . .
यो प्रतेक युवाहरूको सपना वा बाध्यता नै भएर उभिदिएको आज। हुने खानेहरू युरोप तिर लाग्छन् भने नहुनेहरू खाडी मुलुक तिर। युरोप सपना हो भने खाडी मुलुक बाध्यता। त्यहि बाध्यता बोकेर कति मान्छेहरू मुगलान छिर्छन् त्यो कागज कमाउने आशमा जो आज मानव जिवन भन्दा नि अमुल्य भइदिएको छ। त्यहि युवाहरूको बिच मध्ये एउटा. . .
काठमाण्डुबाट झापाको लागि बस गुड्यो,म डिलक्सवाला गाडीको भरपुर मजा लुट्दै थिए।मैले आफ्नो आइप्याड निकालेर फ्रीको वाइफाईबाट फेसबुक चलाउदै स्टाटस अपडेट गरे''जस्ट मोभ्ड फर झापा"।काखमा छोरी स्वीकृति झ्यालबाट पर -पर के नियाल्दै थिइ मैले वास्ता गरिन।गाडी कलंकीबाट बिस्तारै थानकोट हुँदै नाग्डढुंगाको ओरालो ल�. . .
