खै के सुर चढेर हो कुन्नि ! आफ्नो गाउँलाई मुटुभित्र बोकेर हिंडेको थिएँ, आजभन्दा धेरै पहिले । त्यो बेला थाहा थिएन मलाई, मेरो गन्तव्य कहाँ पुगेर टुंगिन्छ । हिंड्दाहिंड्दै म विराटनगरमा आएर थचारिन पुगें । मैले पनि त्यो समयमा आफ्ना भावनाहरूलाई पंक्तिबद्ध कविताको मालामा उनेर विद्रोहको भाषा बोल्ने चेष्टा गर्�. . .
मानवता छटपटाइरहेछ मतलबी दीन संसार लोभ ईष्या घमण्डले मानवता छटपटाइरहेछ ।। आशावादी जीवन खातिर मृगतृष्णा पछि दौडी मानवता छटपटाइरहेछ ।। भोको पेटको चपेटमा लाचारी बनी तन मानवता छटपटाइरहेछ ।। मन कालो तन उज्यालो हत्या हिंसाको विभीषिका मानवता छटपटाइरहेछ ।। कति शुन्य विवेक ? पद पैसाको रापमा मानव�. . .
देश दिन दिनै संकटको दलदलमा फसिरहेको बेला फेरी सुरु भयो नेपालमा अर्को एउटा खेल अचानक कहाँबाट आयो बिनाशकारी भुकम्प कयौ धन जन बनायो सखाप पुराना मठ ,मन्दिर र संरचनाको पार्यो बिनाश पढेका थियौ भूकम्पको इतिहास् आज पार्यो आखाको अगाडी बित्यास कतिका छोरा छोरी मरे पुरिएर कतीका आमा बाबु सडे माटो मुनी कुह�. . .
पाखुरीको सिरानीमा निदरीको झप्को लाग्यो। मदिराको कहाँ हो र? नशा तिम्रो गफको लाग्यो ।। एकैछिनको खुसी छोडी टाढा कतै जानै लाग्दा। अलिकति भिजेका ती परेलीको सप्को लाग्यो ।। सुकायौ रे दुवै आँखा रुँदा-रूँदै अन्तिम थोपो। त्यहाँ तिम्रो आँसु खस्दा यहाँ मनमा टप्को लाग्यो।। पिरतीको पिरोलोमा नस�. . .
म तिम्ले रोजेको गुलाब होईन, न तिम्ले खोजेको शहर हूँ ।। आगो लिएर नजलाऊ मलाई , म तिम्ले पिउने चुरोट होईन।। म तिम्लाई सिगार्ने गहना होईन, न तिम्रो चरणको दास नै हूँ ।। गोली लिएर निशाना नलाऊ, म रानी वनको शिकार होईन।। म तिम्रो रबाफको विषय होईन, न तिम्रो पीडाको कारणै हूँ।। धार लिएर नरेट मलाई , म तिम्रा गीतक. . .
अब भर नपर मन डर घर, थरथर नगर । परपर गर, अब भर नपर ।। डगमग मन, भन पर सर । वरपर छल, अब भर नपर ।। बन अब नर, गर पर नजर । छलफल गर, अब भर नपर ।। मन धन, छटपट नगर । यत्रतत्र छल, अब भर नपर ।। तहसनहस घर, डर सहर । झलमल गर, अब भर नपर ।। दल छन् ठग, अब गडबड । परपर गर, अब भर नपर ।। सहर नगर, फल ऋण जलन । गजब रहर, अब भर नपर ।। ढलपल . . .
गजल दाल भात ढिडो गुन्द्रुक , खाना मेरो पहिचान हो ।। झुप्रो घर छेउमा पाली , छाना मेरो पहिचान हो ।। डोको नाम्लो ढाकार टेकान,ढिकि जातो कुचो देखी । मुरी पाथी धार्नी चौथाइ , माना मेरो पहिचान हो ।। तोरी फापर घैया गहु , आलु देखी भटमाससम्म । कोदो मकै कुभिन्डोको , चाना मेरो पहिचान हो ।। सुन्दा खेरी जङ्गलिको,सङ्ग्. . .
थाम्नै नपाई गर्यामगुर्लुम पछारियाे भुइँकाे छाती कुल्चि उभिएकाे धरहराकाे अभिमान र पुरिए दर्जनाै अाकाश छेड्ने कक्रिंट सपनाहरू । सपनाहरू सदियाै देखि भुइँ टेकेरै उभिएका हुन भुइँबाटै तन्किएर अाकाश छाेई बाँचेका हुन । अाकाश छुदैमा जाे काेही अाकाश बन्दाे रहेनछ । अाकाश बनेसी जाे काेही भुइँमा रहदाे. . .
काठमान्डौको नौ तले धरहरा कमजोर जिर्ण थियो बिचारा आफैलाई नसक्दा उभ्याउन टुक्रा टुक्रा भयो हजार सभ्यताको धरोहर लड्यो पुर्यो कति जीवन बजार अर्थायो प्राकृतिक शक्ति कति नशालु कति जहर चढ्ने थियो रहर तर भत्की गयो अवशेष रह्यो शहर संवेदना हरायो जस्तै गुमाए झै सहारा ईतिहास टुहुरियो ध्वस्त हुदा धरहरा ह्�. . .
आमा तिमीले जन्म दियौ, जीवनमा खुट्टा नकमाउन तिमी नै हो सिकाउने आज तिमी आफै कामी रहेछौ, अब मलाई दरो बन्न कसले सिकाउने ? आमा तिम्रै आडमा जीवन उज्यालो बनाउने आस राखेको छु तिमीनै यति बिध्न निर्दयी भएपछी अब जीबन चम्किलो बनाउन कसले सिकाउने? होला तिमीलाई आफ्नो कुपुत्र सन्तान देखी रिस उठेको आफ्ना सबै सन्तान न�. . .
दिनानु दिन चेलीहरू लुटेको हिसाव हुन्न हत्या वलात्कार हुँदा पीडितमा निसाफ हुन्न यो देशको कानुन दैवले मात्र जानुन् अपराधीलाई आज कुनै यहाँ दवाव हुन्न पत्ता लाउन गाह्रो छैन सफलता ज्वलन्त छ प्रहरी जनशक्तिहरू कुनै अभाव हुन्न साना तिनालाई ऐन ठूला वडालाई चैन प्रत्येक ती पीडितका राज्यसँग जवाफ हुन्�. . .
आजकाल असनका गल्लीहरु हल्ला गर्छन् रे! टोल टोलमा को -को मरे सल्लाह गर्छन् रे! यिनलाई ताप र राप दिने मानिसलाई- सम्झी-सम्झी रुन्छन् रे !! आफ्नो भग्नावशेष आफै कोत्याउछान् रे ! आजकाल असनका गल्लीहरु हल्ला गर्छन् रे अगरबत्तिका बास्ना खोज्दै हिड्छन् रे ! मन्दिरमा बज्ने घंतिको आवाज- कुर्दै बस्छन. . .
